Ecolijn: van grond via mond tot de kont

Het voedsel dat gebruikt wordt komt altijd ergens vandaan. In onze consumptiesamenleving is het met het besef van de oorsprong van ons voedsel erbarmelijk gesteld. Voor kinderen staat ‘kip eten’ gelijk aan het consumeren van een zompig witte textuur in een cellofaantje, dat met de magnetron binnen enkele minuten beetgaar gestoomd kan worden. Wat een kipnugget is, kan beter ongedacht blijven. Dat een kip een gevederd beest op twee poten is die je, wil je deze consumeren, eerst de nek moet omdraaien, is nagenoeg ondenkbaar. De ecolijn zet in op het aankweken van interesse en zorgbesef om de kooklijn en de sportlijn op een hoger plan te tillen.

Een van de basisvoorwaarden voor de ontwikkeling van dit besef is de aloude volkstuin waar kinderen hun eigen voedsel planten, zien groeien en oogsten. Met dit cyclische besef wordt niet alleen de lineaire hectiek van alledag gepareerd, het versterkt ook het inzicht dat zorg en respect uiteindelijk ook voor ons voedsel geldt. Deze voeling met de grond versterkt de concentratie van de sportlijn en de aandacht van de kooklijn. De algehele milieuproblematiek sluit op deze activiteit aan met ecologische lessen over natuur en milieu. De hedendaagse automobiliteit en ‘airconditioning’ - CO2 uitstoot en fijnstof – staat hierin centraal.

Ook dit traject sluit aan bij het vorige traject. De tuinierskills staan ten dienste van de sociale skills en de culturele skills van de vorige trajecten en openen op zich weer een nieuwe sociaal-culturele dimensie. Het zelf verbouwen van voedsel geeft inzicht in de mondiale problematiek en kan daardoor de solidariteit versterken die in de geglobaliseerde wereld meer dan vereist is. Ook de culturele patronen van voedselverbouwen en de economisch aspecten komen in de lessen aan bod.